Geofysici kijken naar de structuur van het inwendige van de aarde, en de processen die zich daar afspelen. De aarde lijkt op het eerste gezicht nogal hard en vast, maar alles beweegt. Het binnenste van de aarde koelt langzaam af: Warm materiaal komt omhoog, koelt af aan het oppervlak en zakt weer naar beneden. Het aardmagneetveld verandert de hele tijd. Aan het oppervlak schuiven platen (met continenten en oceaanbodems) langzaam maar zeker langs en over elkaar heen. Dit veroorzaakt aardbevingen en vulkanen op de grensvlakken, en het gesteente wordt uitgerekt of juist samengedrukt.

Het spannende van de meeste onderwerpen vind ik dat we iets onderzoeken dat we niet rechtstreeks kunnen zien. We hebben alleen maar datgene wat we op dit moment om ons heen, aan het aardoppervlak, kunnen waarnemen. Hoe de aarde er vroeger uitzag, en hoe het er in het binnenste uitziet, kunnen we nooit direct checken. Wat we daarom doen is bijvoorbeeld de energiegolven van aardbevingen bestuderen, want deze zijn dwars door de aarde heengereisd. En met computermodellen kunnen we de processen in de aarde nabootsen.

In mijn onderzoek kijk ik naar de beweging van continenten en de oceaanbodems daartussen. De oceanbodem schuift onder de continenten door de aarde in. Maar als de continenten eenmaal op elkaar gebotst zijn, is alles zo vervormd dat het vaak moeilijk is om te achterhalen wat er nou eigenlijk precies gebeurd is. De informatie hierover die we nu aan het aardoppervlak kunnen vinden, zoals resten van de oceaanbodem, probeer ik daarom te koppelen aan aardbevingsgegevens. Met aardbevingsgolven kan namelijk een soort scan van het binnenste van de aarde worden gemaakt. Deze scans laten zien hoeveel oceaanbodem er ooit tussen de continenten heeft gezeten. Hopelijk kunnen we door de gezamenlijke informatie beter begrijpen hoe alles in het verleden heeft bewogen.